Μίση και εαυτοί

Μισώ τα τακούνια μου.
Τα μισώ περισσότερο για τον ήχο
που έκαναν, καθώς έφευγα απ' τη ζωή σου.
Και ξέρω ποια είμαι - το ξέρω καλά.
Είμαι αυτή που φροντίζει να 'χει πάντα
στο δωμάτιο νερό, για να μη χρειαστεί να αντικρίσει
τον έξω κόσμο, ούτε για λίγο.
Είμαι αυτή που πήρε ένα παραμύθι
και το 'κανε, έτσι απλά, αλήθεια
για χάρη σου.
Έτσι έμαθα να σ'αγαπώ
μετουσιώνοντας το ψέμα σε στιγμές
και τις στιγμές σε αναμνήσεις.

Κάθε φορά που έκανα να σ'αγαπήσω,

σαν να το καταλάβαινες,

κι έφευγες μακριά μου.

Κάθε φορά που μάζευα το θάρρος της αβύσσου

κι ερχόμουνα με βήμα σταθερό

να απαιτήσω να μείνεις,

είχες ήδη το ένα πόδι έξω απ' τη ζωή μου.

Πάντα ήσουν έτοιμος γι' αποχώρηση

πάντα με νοσταλγία γύριζες στο εγώ σου

πάντα μου έκανες το θάρρος αλυσίδα τσακισμένη.

Κι εγώ μετρούσα
κι έκανα τον λογαριασμό
να δω αν θα μου φτάσουν
να σε συγχωρήσω.
Ξέρω καλά λοιπόν ποια είμαι.
Είμαι αυτή που πάντα τα βόλευε για να τ' αντέξει
και να δεχθεί μια "συγγνώμη"
που 'μενε παρ' όλα αυτά παραπονεμένα ανείπωτη.
Κι όμως, μέχρι και τα άφατα για 'σένα συγχωρούσα!
Μέχρι κι όσα δεν έλεγες, έφταναν για να σε δικαιολογήσουν
μέχρι κι όσα δεν έκανες, μου 'φταναν για να σε πιστέψω.

Και τώρα χτίζω

μ' όλες τις πέτρες που χρόνια μου 'ριχνε ο κόσμος

καθώς και με τη λάσπη που τόσο γενναιόδωρα

μου χάρισες εσύ,

χτίζω ένα σπίτι μοναχικό με μια μεγάλη σκάλα

και λιγοστά παράθυρα.

Έτσι θα ζήσω πάντα μακριά σου

και μακριά απ' τον κόσμο

και θα μιλάω μόνη μου

για κάποια μακρινή ευτυχία.

Είμαι αυτή που σ'αγαπάει τόσο

που για να σε προστατέψει ακόμη και μακριά σου

θ' αντέξει για πάντα να μείνει.

Θα πάρει τα τακούνια της

- αυτά που τόσο μίσησε λόγω μιας κάποιας

αποχώρησης -

θα πάρει και τα λόγια σου

- αυτά που μάλλον δεν τα βάσταξε

κι έτσι αποφάσισε να μείνει μακριά σου -

και θα σ' απαλλάξει επιτέλους απ' την τόσο αδιάκριτη 

αγάπη της.

Ξέρω καλά ποια είμαι, μισολησμονημένε μου άλλε εαυτέ.
Είμαι εκείνη που αγάπησε,
αλλά μάλλον δεν το 'κανε σωστά,
και το μόνο που σου έμεινε στο τέλος
ήταν η εντύπωση
μιας ασυγχώρητης αδιακρισίας.

Κι είναι πολλά τα λόγια που άκουσα στη ζωή μου.
Είναι πολλές οι μαχαιριές,

τα καυτά χαστούκια στο μάγουλο.

Μα σαν αυτά που ξεστόμισες εσύ, αθεόφοβε

κανένα!

Κι έτσι μισώ πια το ενδιαφέρον μου.
Το μισώ περισσότερο για τον τρόπο που επέλεξε να εκδηλωθεί
κι αισθάνθηκε το εγώ σου πως προσβλήθηκε...

Και μισώ τα "Συγγνώμη" σου.

Τα μισώ περισσότερο

γιατί ποτέ σου δεν τα είπες...