Τα "καληνύχτα" ενός ασυγχώρητου

Στη ζωή από τα λίγα πράγματα που ποτέ δεν λησμονούνται

Είναι τα "καληνύχτα" ενός ασυγχώρητου.

Η θέρμη, το τρέμουλο κάποιας σχεδόν ερωτευμένης αντρικής φωνής
Που σου τάζει σε μια του ευχή όλον τον κόσμο.

Δεν τον αγαπούσα.

Ώσπου μου χάρισε ένα τριαντάφυλλο

Και μου 'πε "Είσαι όμορφη".

Κι ο λαχειοπώλης εγκωμίαζε μικρά χαρτιά

Μιας κίτρινης, αργοπορημένης ευτυχίας 

Που ίσως να μην ερχόταν γιατί τρόμαζε

Απ' την απόρριψη στα μάτια των περαστικών

Που ίσως και να δίσταζε δηλαδή

Μήπως της κλείναμε κατάμουτρα την πόρτα. 

Και οι καφέδες  που πίναμε πότιζαν

Την αμοιβαία ανάγκη μας για κατανόηση.

Μέσα απ' τα μάτια του ένιωθα την ζαλάδα του κόσμου

- Απ' τις πολλές στροφές τα 'χασε κι αυτός τελευταία -

Άλλωστε, ως κι η γη με δική μας δουλειά στριφογυρίζει.

Βράδυ μου τα 'λεγε

Σχεδόν τραγουδιστά

Τα "καληνύχτα" του που αγιάζαν τη ζωή μου

Κι έτσι, με τον μοναδικό του αυτόν τρόπο
Τον ακαταμάχητο
Δολοφονούσε κάθε βράδυ την πίκρα
Που σαν σκοτεινιάζει δοκιμάζουν όλοι οι ρομαντικοί.
Είχε όμως σπουδαίο άλλοθι
- Μια τάχα ανιδιοτελή αγάπη -
Και ποτέ δεν έμπλεκε για το άγιο έγκλημά του.

Έγερνα το κεφάλι μου και το ξύλο ήταν κρύο

Σαν ματαιωμένη υπόσχεση.

Μα δεν είχε σημασία.

Τίποτα δεν είχε σημασία όταν μ' αγαπούσε.

"Είμαστε κάτι μισοτελειωμένα φωνήεντα

Μιας απαγορευμένης γραμματικής"

Του ψιθύριζα
Και μ' έκανε να τελειώσω
Για να μειώσει κάπως
- Ομολογώ αισθητά -
Αυτήν την πηγαία αίσθηση του ανολοκλήρωτου.

Δεν χτύπαγε η καρδιά μου δυνατά.

Ώσπου έσκυψε τρυφερά να την ακούσει.

Έπεφτε ο ήλιος πίσω απ' τον αγέρωχο έρωτά μας

Σαν πικραμύγδαλο κάποιου ετοιμοθάνατου Μάρτη

Κι εγώ που δεν περίμενα ποτέ να αμφιβάλω
Ομολογώ πως κάποτε άθελά μου

Γέμισα με μεγάλα ερωτηματικά τις σχισμένες σελίδες μας. 

Ένα φεγγάρι μου 'γραψε ένα γράμμα

Δεν πίστευα πως ήταν το άλλο μου μισό.

Ώσπου διάβασα 'κείνο το γράμμα.

Θα μ' έκανε, λέει, όσο μπορούσε ευτυχισμένη
Θα μου 'δειχνε μια αγάπη που εγώ (η άδικη) δεν πίστεψα
Θα μου 'δινε τ'αστέρια για παιδιά
Και θα τα φώναζε με τα αγαπημένα μου ονόματα
- Γνωστή η παράνοιά μου με την ονομασία -
Θα μ' έκανε πριγκίπισσα
Θα υποδυόταν, για χάρη μου, έναν πρίγκιπα με μακριά μαλλιά.

Αντ' αυτού μ' άφησε μονάχη μου.

Αόρατοι λυγμοί

Καυτό νερό στα μάγουλά μου
Σιωπές που κραύγαζαν μέσα στη νύχτα σαν λαβωμένα πουλιά

Σταγόνες από αγανάκτηση κι ατελέσφορη υπομονή

Και αμαρτία μου που 'βαλα κάποιον ασυγχώρητο

Σε όλα, μα όλα τα όνειρά μου.

Κι ύστερα κάθε μου λέξη

Μια σακατεμένη ικεσία 

Της σιωπής.

"Βρέχει"

Έλεγα ήρεμα στο κορίτσι απ' τον απέναντι καθρέφτη

Κι εκείνο δεν αποκρινόταν τίποτα

Μονάχα δάκρυζε 

Θαρρείς και του 'λεγα πιστά τον καιρό να μιμηθεί.

Μια βραδιά με κάλεσε σ' ένα ξένο όνειρο

Εξεπλάγην βεβαίως

Μα όπως πάντα τον ακολούθησα.

Δεν είπε τίποτα εντυπωσιακό
Δεν ανέφερε στίχους από μεγάλες αρχαίες αγάπες
Μονάχα χόρεψε μαζί μου για λίγο
Μου δάνεισε λίγο απ' το γέλιο του
Δούλεψε στα γρήγορα λίγα ψέματα για το δρόμο
Και στο τέλος με έδιωξε ευγενικά

Μ' ένα βιαστικό φιλί στο μάγουλο. 

Πέρασαν χρόνια

Κι ακόμη το δέρμα κάτω απ' το δεξί μου μάτι
Καίει.

Η παλάμη του ζεστή

Μου σημάδεψε αιώνια τη ζωή μου.

Δεν τον αγαπούσα τόσο αβάσταχτα.

Ώσπου μ' αγκάλιασε και κοιμηθήκαμε μαζί. 

Κι αν κλαίω σπαραχτικά κάθε βράδυ 

Είναι που αποζητά η καρδιά μου τα "καληνύχτα" 

Που κάποτε ένας ασυγχώρητος τόλμησε να μου πει. 

Δεν τον είχα και για τόσο αξεπέραστη πληγή. 

Ώσπου έπαψα ν' ακούω τη φωνή του κάθε βράδυ.

Να 'μαι λοιπόν σήμερα να πλαγιάζω
Άδεια από το άκουσμα της "καληνύχτας" του.

Κι εκείνος, ασυγχώρητος,

Δειλός, εσωστρεφής

Θα τρέφει με τις αναμνήσεις του για πάντα
Την αγάπη μου την κρυφή. 

Δεν τον αγαπούσα.

Ώσπου τον αγάπησα πολύ...