Διάφορο του ανέφικτου

   Ποτέ μου δεν ζήτησα τίποτα το τρελό, τίποτα το υπερφυσικά αλλοτινό και ξένο, τίποτα το μαγικό και το ακατόρθωτο... Κι αν καμιά φορά μιλούσα για το παραμύθι με τον θαρραλέο ιππότη, τα ευγενικά του μάτια και την προαιώνια αναμονή του για κάποια πριγκίπισσα με κατακόκκινη καρδιά, αν τύχαινε και έλεγα για τον ανοιξιάτικο γάμο στην παραλία, με τα λουλούδια στα μαλλιά και την μαγική ορχήστρα, αν ονειρευόμουν τάχα τον ονειρεμένο κήπο και την ολόδική μας αυλή με την κίτρινη κούνια και δυο τεράστιες μωβ ομπρέλες από πάνω της, αν με φανταζόμουν τη μητέρα τριών απ' τα πιο όμορφα παιδιά, με τα σγουρά μαλλάκια τους και τα μελιά τους μάτια, και κυρίως με τα πιο όμορφα του κόσμου ονόματα, αν μουρμούριζα πού και πού τίποτα για κάτι άστρα πιο υπάκουα, ένα φεγγάρι που δεν θα 'μενε ποτέ μισό κι έναν ήλιο που  θα γινόταν, λέει, μεγαλύτερος, για να φωτίσει και τις πιο σκοτεινές πλευρές του κόσμου, στην πραγματικότητα δεν τα χρειαζόμουν όλα αυτά για να 'μαι ευτυχισμένη... Ας έμεναν στη θέση τους τα άστρα, άλλωστε, αν δεν βρίσκονταν τόσο μακριά, δεν θα εκπλήρωναν ευχές ούτε και θα τα λέγαμε άστρα. Τίποτα επίγεια ασημικά θα 'ταν, που λέει και η Δημουλά, και δεν θα τους δίναμε μάλλον σημασία. Ούτε για το φεγγάρι μ' ένοιαζε πραγματικά, έχει τη χάρη του κι έτσι μισό που είναι κάποια βράδια, ούτε και για τον ήλιο που δεν φτάνει, φαίνεται, παντού το φως του. Ας έμεναν όλα έτσι - ατελή - ως είναι. Ποτέ μου στην πραγματικότητα δεν ζήτησα το τέλειο. Το μόνο που ήθελα, ήταν να ήμουν μαζί σου...
  Έλεγα πως τίποτα δεν ήταν αληθινό από την αγάπη σου, τίποτα, εκτός από την ανταπόκρισή της. Μια αμοιβαιότητα που τελικά δεν ήταν παρά μια παραίσθηση, ή μάλλον ένα ύπουλο ψέμα σχεδιασμένο στην εντέλεια για να θολώνει τα νερά... Και τώρα, άραγε θα σε συγχωρέσω ποτέ; Κι άραγε θα με συγχωρέσεις ποτέ; Κανείς μας δεν το ξέρει... Άλλωστε, τις πιο βαθιές μας συγχωρέσεις τις δίνουμε μονάχοι, μ' ένα κλάμα βουβό και παραπονεμένο, στο κρεβάτι μας, κάποιο βράδυ που 'ναι πολύ βαρύ για να αντέξουμε την ύπαρξή μας. Κι όταν μένουμε μόνοι, συγχωρούμε. Κανείς μας δεν ξέρει αν το κάνουμε από ανιδιοτέλεια, ή απλώς επειδή έχουμε οι ίδιοι ανάγκη από την επαφή με τους ανθρώπους που αγαπήσαμε. Και άλλωστε, τι σημασία έχει γιατί το κάνουμε; Εξιλεώσεις που γυρίζουνε στο νου μας όπως στην πόρτα τέσσερις φορές γυρίζουν κάθε βράδυ τα σκουριασμένα κλειδιά, τάχα να προστατέψουμε ό,τι απέμεινε απ' το σπίτι μας κι από την ίδια τη ζωή μας...
  Πόσα δεν είναι, άλλωστε, τα βράδια, που στέκομαι επί ώρα πάνω απ' τ' ακουστικό, θαρρείς και περιμένω κανένα σοβαρό τηλεφώνημα, όπως περιμένουν οι χήρες τους νεκρούς συζύγους τους, ή οι απεγνωσμένες γυναίκες τους ανύπαρκτούς τους εραστές... Μα εγώ περιμένω κάτι που 'ναι ακόμη πιο αδύνατο να γίνει. Και δεν θα το πιστέψεις, κι όμως, αυτό που ακόμη περιμένω είναι να χτυπήσει το τηλέφωνο, μόνο για ν' ακούσω πόσο άλλαξε η φωνή σου. Ακόμη περιμένω ένα σημάδι, για να μου δείξεις πόσο δεν άλλαξε η ψυχή σου. Θυμάμαι κάποτε που μου 'λεγες πως όλες τις Παρασκευές τις έφτιαξε ο Θεός για να ζεις πλάι μου, κι εγώ σκεφτόμουνα πως όλες οι μέρες κι όλες οι ζωές ήταν φτιαγμένες γι'αυτό, αλλά δεν στο 'λεγα, μήπως και σε τρομάξω. Θυμάσαι που με κυνηγούσες στον πίσω κήπο και η γειτόνισσα μας φώναζε πως ήταν μεσημέρι, κι ύστερα, γεμάτη ντροπή, σ' άφηνα να με πιάσεις και σου 'λεγα πως κέρδισες ό,τι ήθελες; Κι εσύ σκεφτόσουνα για λίγο, κι ύστερα ζητούσες ένα φιλί, ένα απαλό φιλί, και τίποτα άλλο. Κι όταν σηκωνόμουν στις μύτες και στο 'δινα, έκλεινες τα μάτια, λες και προσευχόσουν, λες και άκουγες από τα χείλη του Θεού το νόημα της ζωής, λες και ήμουν η ζωή σου έκανες, καθώς σου έδινα εκείνο το φιλί. Λες κι ήτανε το τελευταίο μας φιλί, κι ύστερα θα χώριζαν για πάντα τα χείλη κι οι δρόμοι μας... Και μια μέρα, ήταν στ' αλήθεια το τελευταίο. Μονάχα που δεν ήταν μεσημέρι, κατάμαυρος ήταν ο ουρανός, κι ούτε στον πίσω κήπο ήμασταν, κι ούτε το είχες κερδίσει σε παιχνίδι. Ούτε καν η γειτόνισσα δεν φώναξε, σαν να 'χε κάτι καταλάβει κι εκείνη, κι έμενε σιωπηλή. Μονάχα που δεν μου το είπες πως θα 'τανε το τελευταίο, μπας κι έβαζα κι εγώ λίγη τέχνη περισσή, μήπως και το μετάνιωνες και δεν με άφηνες ποτέ σου... Ως και τα περιστέρια απ' τ' απέναντι κάγκελα κάτι είχαν καταλάβει από το τέλος που φυσούσε ο αέρας και την βαριά ατμόσφαιρα του αποχωρισμού και όλα εκείνα που δεν έφερε όλος τούτος ο χρόνος, και θα τα 'φερνε τώρα μια τόση δα στιγμή... Μονάχα εγώ δεν είχα καταλάβει τίποτα, μονάχα εγώ, ούσα ευτυχισμένη, κρατούσα το ζεστό χέρι σου κι έλεγα ανοησίες για κάτι στιχάκια συγκινητικά. Ίσως ήμουν πολύ ερωτευμένη, ίσως πάλι κι εσύ ήσουν πολύ καλός υποκριτής...
  Και ούτε τώρα ζητώ κάτι το ανέφικτο, δεν τρέφω ελπίδες, αν και ρομαντική, δεν περιμένω να γυρίσεις. Σκέφτομαι, βέβαια, καμιά φορά τον πίσω κήπο με μια νοσταλγία ανεξήγητη κι αφόρητα πιεστική, δεν το αρνούμαι, μα κατά τ' άλλα αισιοδοξίες, έρωτες, κι άλλα τέτοια εφηβικά κοριτσίστικα πράγματα δεν με αγγίζουν πια. Ας είναι τ' άστρα όπου τα διάλεξε να 'ναι ο δημιουργός τους, ας είναι το φεγγάρι μισό στην πιο απόμακρη γωνιά του Ουρανού, ας γίνεται ο ήλιος όλο και πιο μικρός, σαν μια χρυσή τελίτσα στο λερωμένο γαλάζιο του καιρού... Ας βρέχει αιώνια έξω από το σπίτι μου κι ας γκρεμοτσακιστεί κάθε θαλασσόβρεχτη μικρή εκκλησιά... Ποτέ μου δεν ζήτησα κάτι το ανέφικτο, κάτι το εξωπραγματικό, κι ούτε και τώρα θα το κάνω. Δεν θέλω να ζητήσεις συγγνώμη, δεν θέλω να με συγχωρέσεις ή να με φωνάξεις στα όνειρά σου να σου πω ένα "γεια", θέλω μονάχα, αλήθεια στο λέω, μονάχα να ξέρω πως είσαι καλά...