Το Λάμδα της Λήθης

Ανταμώνουμε κι εμείς

κάπου βαθιά στ' απομεινάρια 

του υπερρεαλισμού

και σμίγουμε σαν φωτεινοί σηματοδότες

που λάμπουν απτόητοι

στην Καταιγίδα. 

Κι αυτή με το μεγάλο Κάπα της

που 'ναι απρόσωπο και σκοτεινό

κι υγρό - όπως κι η ίδια -

τρυπάει τ' αδύναμά μας κόκαλα

τι σύμπτωση! Έτσι κάνει και κάποιο Βήτα:

το αδιάκριτο Βήτα της Βροχής. 

Κι ύστερα μας χωρίζουν

μόνο για λίγο όμως

ώσπου να βρούμε το ασφαλές Ύψιλον του Υπόστεγου

ή να βγει το φωτεινό Ήτα του Ήλιου

μόνο για λίγο χωρίζουμε κι εμείς

κάπου βαθιά στ' απομεινάρια του ρεαλισμού. 

Το πρόβλημα όμως με τα γράμματα

δεν είναι που μουσκεύουν τα ρούχα μας

ούτε καν που μας αδικούν

με το μεγάλο κι απάνθρωπο Χι του Χωρισμού

- ακόμη κι αυτό έχει τη γοητεία του

όταν διαρκεί για λίγο.

Είναι που καμιά φορά

μπαίνει πιο βαρύς ο χειμώνας

και διαρκεί έξι χρόνια, μπορεί και δεκατέσσερα

και από τα βάθη του υποσυνειδήτου

μέχρι τις εκβολές του κόκκινου κάθε καρδιάς 

απλώνεται πελώριο ένα άκαρδο Λάμδα. 

Και σαν ριζώσει αυτό το γράμμα

δύσκολα ύστερα μπορείς να του γλιτώσεις 

ίσως να μην μπορέσεις και ποτέ 

παίρνεις το Σίγμα των Σουρεαλιστικών σου τάσεων

και τα Γιώτα των ονομάτων που θα 'δινες στα τρία σου παιδιά

και Ξεριζώνεις μ' ένα Ξι απρόσμενο απατηλούς σηματοδότες. 

Το Λάμδα αυτό παίρνει μαζί του μια καρδιά

τώρα η δική σου είναι, η δική μου;

Τι σημασία έχει

από δυο κομμάτια μισά ποιο τελικά θα πάρει;

Το Λάμδα της Λήθης φταίει για 'μας

το Λάμδα που 'ναι δίδυμο μ'αυτό της Λησμονιάς.