Να πάψω για 'σένα να γράφω

Εγώ δεν θα πάψω να γράφω
Για όλα εκείνα τα "Αντίο" που τα λες με τη βραχνάδα
από κάποια δάκρυα που 'ναι απρόσκλητα,
βραχυπρόθεσμα συγκρατημένα
Όχι, εγώ δεν θα πάψω να γράφω

Δεν θα πάψω να γράφω
Για όλα εκείνα που κάποτε έκαναν την καρδιά σου
να χτυπάει σαν τρελή
και τώρα τα θυμάσαι μ' ένα διακριτικό μειδίαμα
Όχι, εγώ δεν θα πάψω να γράφω

Γιατί πάντα στο παράθυρο που βλέπει απέναντι
θα 'ναι κρεμασμένο ένα ζευγάρι καστανά μάτια
που θα σε ψάχνει
ακόμη κι αν ποτέ σου δεν πέρασες έξω απ' το σπίτι μου
απρόσμενα απρόσκλητος

Κι ακόμη κι αν χαθώ για πάντα απ' τη ζωή σου
και γίνω μια αιώνια φιγούρα σκοτεινή
που θα σε προστατεύει από μακριά
ακόμη και με τα όνειρά μου όλα στην εντέλεια
για 'σένα ποτέ δεν θα πάψω να γράφω

Κι αν πάλι το ζητήσεις
ακόμη κι αν εσύ το απαιτήσεις να φύγω μακριά σου
διακριτικά, παντοτινά διστακτικά και δειλά
μ' όσα "δέλτα" μπορώ να μαζέψω
σου υπόσχομαι πως θα το κάνω

Ήδη άλλωστε μαζεύω τα κομμάτια μου
τακτοποιώ τις υποσχέσεις που παραπονιούνται
και τις εικόνες που κάποιος κακόβουλος
χρωμάτισε ανεξίτηλα
ίσως για να παιδεύουν την καρδιά μου

Κι ακόμη κι αν ξεχάσω κάποτε
τα βράδια της ζωής που έκανα μαζί σου
ακόμη κι αν διακινδυνεύσω να αφήσω πίσω μου
τα απομνημονεύματα κάποιας ζωής με λίγη παραπάνω τύχη
αυτή η λαβωμένη η καρδιά δεν θα το κάνει

Κι ίσως μια μέρα πάψω πια να σκέφτομαι
ίσως μια μέρα πάψω πια να ζω
ίσως κάποτε αστοχήσει ο Θεός και χτυπήσει τα χέρια μου
και δεν μπορέσω ποτέ πια να δείξω ή να προσευχηθώ
μα ποτέ δεν θα πάψω να γράφω για 'σένα

Να γράφω για 'σένα!
Χιλιόμετρα κι αν μας χωρίζουν
με κάθε εκατοστό να σημαίνει ένα ξέχασμα
κάθε δευτερόλεπτο μ' ένα παραπονιάρικο "Μη με λησμόνει" 
και τόσα χρόνια που θα 'χω στα σίγουρα να σ'αντικρίσω

Κι ακόμη κι αν δεν έχω φωνή
να μιλήσω, να φωνάξω, να κλάψω ακόμη
θα το 'χω συνηθίσει άλλωστε να ζω στην ένοχη σιωπή μου
μελάνι θα 'χω και χαρτί
και ποτέ δεν θα πάψω να γράφω για 'σένα

Κι όποιον κι αν ξεναγείς στους ουρανούς της αλλόκοτης ζωής σου
όποιον κι αν προτιμάς για να ονειρεύεσαι μαζί του
ίσως να 'ναι κι ο εαυτός σου
το ανεκτίμητο για 'σένα και καταστροφικό για 'μας "εγώ" σου
θα 'σαι γραμμένος σε χαρτιά χωμένα μονάχα στα δικά μου συρτάρια

Θα ζεις παντοτινά παρέα με τις στιγμές μας
στις γραμμές που θα 'χω εγώ χαράξει
στα τσαλακωμένα δικά μου χαρτιά
στα τετράδια των δικών μου σημειώσεων
στα πέλαγα που ταξιδεύουν τα ολόδικά μου ποιήματα

Κι είμαστε διαφορετικοί
κατά κόσμον κάποτε καταφέραμε να 'μαστε
ερωτευμένοι
εκ πρώτης όψεως τώρα δυο ξένοι
θαρρείς και πότε ήμασταν στ' αλήθεια εμείς οι δυο "γνωστοί";

Και τώρα χώνομαι στην σκοτεινιά του συγκαταβατικού μου δωματίου
και γράφω χωρίς να μιλώ και χωρίς να επικοινωνώ για ώρες
κι αν σταματήσω είναι για να σκεφτώ
κι αν ξαναρχίσω είναι για να μη σε μισήσω
μα να πάψω για 'σένα να γράφω ποτέ δεν μπορώ

Κι αν το θέλεις θα πάψω να σου μιλώ
θα πάψω να υπάρχω, να φαίνομαι,
να σε ψάχνω στο δρόμο όταν περπατώ
θα πάψω ακόμη και να σ' ονειρεύομαι τα βράδια
μα να πάψω για 'σένα να γράφω...αυτό δεν το μπορώ.