Εκείνοι οι "Άλλοι"...

Κάποτε είχαμε εφεύρει ένα παιχνίδι.
Δικό μας. Δύσκολο κσι πολύπλοκο...
Άλλοτε μας έκανε να χάνουμε ένα γύρο
Κι άλλοτε να γελάμε με την ψυχή μας όλη...
Εσύ βέβαια ήσουν καλύτερος στο "παιχνίδι" μας
Γιατί κάπως το 'κανες και πάντα με κέρδιζες!
Πάντα ηττημένη εγώ, να εύχομαι να 'χεις τουλάχιστον εσύ νικήσει...

Πέρασε καιρός, πέρασαν χρόνια...
Το παιχνίδι γκρεμιζόταν και το στήναμε ξανά...
Παίζαμε όμως πάντα οι δυο μας.
Εσύ κι Εγώ.
Σου άνοιγα τα χαρτιά μου πάντοτε,
Μέτραγα τη ζαριά μου,
Υπολόγιζα τους πόντους μου...

-Έπειτα έχανα...Και ξαναρχίζαμε-

Πάντα ξανάπαιζα, κι ας μου 'χες κάνει τόσα...
Έλεγα πως ίσως αυτή τη φορά να μην τελειώσει το παιχνίδι μας...
Μα ύστερα έγινε κάτι που δεν το 'χα φανταστεί.
Έγινε κάτι που με λίγη λογική κάποιος θα το 'βρισκε από πριν
Μα εγώ δεν είχα οδηγό τη λογική
-Ίσως και γι'αυτό ήμουν πάντα η νικημένη -
Ίσως πάλι και να μην ήθελα ποτέ μου να το φανταστώ...

Τώρα πια δεν παίζουμε το "παιχνίδι" μας Εσύ κι Εγώ..
Τώρα ήρθαν Εκείνοι οι "Άλλοι"...
Δεν είμαστε οι δυο μας...
Είμαστε τέσσερις, κι ίσως και πέντε, έξι, δεκαεννιά...
Δεν έχει σημασία πόσοι παραπάνω, αφού δεν είμαστε οι δυο μας...
Κι ούτε καν στην ίδια ομάδα είμαστε...
Εκείνοι οι "Άλλοι" παίζουν μαζί μας τώρα...

Κι είναι άλλοτε σύμμαχοι κι άλλοτε αντίπαλοί μας...
Άλλοτε μας λείπουν κι άλλοτε είναι κοντά μας...
Άλλοτε λέμε πως τους αγαπάμε και πως πονάμε μακριά τους
Κι άλλοτε πως μας κάνουν να γελάμε κι είμαστε ευτυχισμένοι πλάι τους...
Και τελικά τι σημασία έχει τι λέμε; Δεν τα λέμε για 'μας τους δυο
Μα για 'μας κι εκείνους.
Εσύ για 'κείνη, εγώ για 'κείνον...

-Εκείνη που σου λείπει πια, εκείνον που ξυπνά τώρα μαζί μου...-

Και το παιχνίδι μας δεν είναι καν το ίδιο...
Είναι σαν να μην παίζουμε στο ίδιο ταμπλό
Σαν να μην βλέπουμε ο ένας τα ζάρια του άλλου
Σαν να μην ξέρουμε τους πόντους του καθένα...
Πως να εξηγήσω εγώ μετά τις κινήσεις σου;
Πως περιμένεις να καταλάβω τη στρατηγική σου;;
Πως να σου δείξω ποιον δρόμο ακολουθώ εγώ;;;

-Πως να σου δείξω την αγάπη μου όταν δεν σ'έχω στη ζωή μου..;-

Κάποτε είχαμε εφεύρει ένα παιχνίδι.
Δικό μας. Ολότελα δικό μας.
Κι ό,τι κι αν κάνουμε ποτέ δεν θα 'ναι το ίδιο με τους "Άλλους".
Κι ό,τι διπλή κι αν φέρεις, ποτέ δεν θα 'χεις τον ίδιο άτυχο αντίπαλο.
Κι όσο και ν'αγαπήσεις τ'άλλα πιόνια, ποτέ δεν θα σ'αφήνουν όπως εγώ να κερδιζεις...
Κι όσο κι αν γελάσω με τα καινούρια παιχνίδια που θα παίξω
Ποτέ δεν θα ξεχάσω με ποιον έπαιξα 'κείνο το πρώτο το παιχνίδι...

-Βλέπεις, στα ωραιότερα παιχνίδια της ζωής μου... σπάνια κέρδιζα...-