Λευτέρης Φωκαεύς - Προσευχή ενός θνητού

Η κάθε σου λέξη και ένας στίχος για μένα

στίχος ενός ποιήματος στο οποίο ζω και υπάρχω

όσο διαρκεί μια κουβέντα μας.

Εσύ, γλυκιά Μούσα, εσύ είσαι αυτή που φώτισε τη μουντή μου ύπαρξη.

Το δικό σου δώρο πολυτιμότερο όλων.

Και να που έφτασα να γράφω το δικό μου.

Τι κι αν δεν ξέρω τους κανόνες και τους τύπους;

Τι κι αν το δικό μου μυαλό αναλώνεται σε αριθμούς και ισότητες;

Είναι η δική σου έμπνευση αυτή που με καθοδηγεί τυφλά,

σε μονοπάτια που ποτέ δεν τόλμησα ποτέ μου να βαδίσω.

Είσαι εσύ που χρωματίζεις το λόγο μου.

Είσαι εσύ, αγαπημένη μου, που στη θέα σου

γεμίζει στιχάκια και μελωδίες το μυαλό μου.

Και όταν μια θεά συννεφιάζει

τι τάχα μπορεί να κάνει ένας πιστός;

Μονάχα να προσευχηθεί ευλαβικά μπορεί.

Αυτό θα κάνω κι εγώ, θεά μου.

Θα προσευχηθώ ταπεινά να μπορέσω να πάρω αυτό που σε σκοτεινιάζει.

Να σε απαλλάξω απ’ τον πόνο που σε βασανίζει.

Θα πολεμήσω γενναία, θεά μου.

Κι αν πέσω χαλάλι σου.

Είναι τιμή για έναν πολεμιστή να πέφτει μαχόμενος.

Είναι ένδοξος ο θάνατος του ιππότη

που ξεψυχά γενναία για τη βασίλισσά του...