Ο παλμός του Σε Θέλω...

Μέσα από τα συντρίμμια μου
-Που γράφονται με δύο "μ"
Ίσως για να τονίσουν κάποιο γράμμα-
Μαθαίνω να μετουσιώνω τη στάχτη σε χαμόγελο...

Αμέτρητο, πλατύ χαμόγελο
Όχι για 'μένα - σε γελάσανε
Για 'σένα είναι, για να σου στέκομαι
Και να σε βοηθάω να χαμογελάσεις κι εσύ...

Για 'σένα
Γιατί όταν σε βλέπω να κλαις
Άνθρωπος είμαι κι εγώ - λυγίζω
Κι ύστερα φοβάμαι μη δεν μπορώ να σε βοηθήσω...

Κι όλο αισθάνομαι κι αισθάνομαι
Τον παλμό του Σε Θέλω αισθάνομαι
Και ξεριζώνω την καρδιά μου απ' τα σπλάχνα του Θεού
Και σου την ακουμπώ δίπλα στο μαξιλάρι σου...

Μέσα από το δράμα μου
-Που γράφεται με ένα "μ"
Ίσως για ν' αποδιώξει κάποιο γράμμα με επιτηδειότητα-
Μαθαίνω να μεταβάλω το γιατί σε προσευχή...

Ακλόνητη, παρατεταμένη προσευχή
Όχι για 'μένα - λάθος σου τα 'πανε
Για 'σένα προσεύχομαι, για να είμαι δίπλα σου
Ακόμη κι αν δεν είμαι μαζί σου...

Κι όλο ακούω κι ακούω
Τον παλμό του Σε Θέλω ακούω
Και ξεγλιστράω απ' τα χέρια του Θεού
Κι έρχομαι μες στην αγκαλιά σου - χωρίς πρόσκληση...

Και για όλα τα παλιά μη μιλάς πια
-Που γράφονται μ' ένα "π" και μ' ένα "λ"
Καταλαβαίνεις νομίζω γιατί-
Σε τέτοια θαύματα μόνο η σιωπή αρμόζει...

Φτάνοντας στον Παράδεισο θα συναντήσεις ένα σκαλί
Που θα 'ναι τόσο πλατύ όσες ήταν οι πίκρες μας
Περιμένοντας το κορμί σου να το σκαρφαλώσει
Αργά και κουρασμένα...

Φτάνοντας στην Κόλαση θα συναντήσεις μια μορφή
Που θα 'ναι τόσο όμορφη όσο τη θυμάσαι από τότε
Περιμένοντας το κορμί σου να την αναστήσει
Με πάθος και γεμάτο έρωτα...

Κι όλο ανεβοκατεβαίνω και ανεβοκατεβαίνω
Με τον παλμό του Σε Θέλω ανεβοκατεβαίνω
Και δραπετεύω απ' το αιώνιο του Θεού
Και φτάνω σε μια στιγμή κόλασης μαζί σου - χωρίς εξιλέωση...

Η μεγαλύτερη στιγμή της αγάπης μας...

  Εκείνη τη μέρα που χωριζόμασταν με φώναξες και μου 'κανες μια τελευταία αγκαλιά. Κι ήταν σαν αυτές που περιγράφουν οι πονεμένοι άνθρωποι, αυτές τις τελευταίες αγκαλιές, αυτές τις μεγάλες, σφιχτές αγκαλιές, αυτές τις αγκαλιές που χωράνε μέσα τους όχι απλά εκείνη την οδύνη, τον πόνο, την πίκρα του χωρισμού, την τόση αγάπη που κουράστηκε να ματώνει, που γίνεται δάκρυα, αμέτρητα δάκρυα, ακριβώς γιατί είναι η πρώτη και η τελευταία αγάπη, η αιώνια, η παντοτινή, εκείνη που θα ταλαιπωρηθεί τόσο μέσα απ' τα χρόνια - ήδη έχει άλλωστε λυγίσει - εκείνη που μ' ένα αέναο παράπονο πάντα θα σε προσέχει από μακριά, θα προσεύχεται για 'σένα, θα φοβάται για 'σένα, θα ελπίζει για 'σένα, θα πεθαίνει και θ'ανασταίνεται για 'σένα. Δεν είχε μόνο αυτά η αγκαλιά μας. Ήταν σαν να χώρεσε σε μια στιγμή όλα τα κακά του κόσμου, όλα τα άσχημα πάνω στη γη, όλη την ορφάνια, την δυστυχία, ήταν σαν να 'ναι η αγκαλιά μας μια προαιώνια συμβατικότητα, μια ανοχή, μια συνενοχή θα έλεγα σ' όλα τα εγκλήματα, το αίμα, ήταν σαν να κουβαλάει όλα εκείνα τα αποκαρδιωμένα, χαμηλωμένα μάτια, που ούτε παράπονο αντέχουν να εκφράσουν πια, τα μάτια των παιδιών όλου του κόσμου, τα μάτια των ανθρώπων όλου του κόσμου. Χώρεσε η αγκαλιά μας τον κόσμο που τόσο μας πλήγωσε. Τον χώρεσε. Κι ας την πονούσε. Και κάπου είχα διαβάσει πως όταν νιώθεις πραγματικά δυστυχισμένος για κάτι, όταν κλαις, είναι σαν να κλαις μαζί μ'αυτό που σου συνέβη και για όλα τα κακά του κόσμου, σαν να κλαις ακόμη και για τον πόλεμο, την πείνα, την ορφάνια και την καταφρόνια, σαν να κλαις για όλα εκείνα τ' άσχημα που σου 'μάθανε μικρό στο σχολείο, για όλα εκείνα που είδες με τα μάτια σου, που άκουσες με τ' αυτιά σου, που ένιωσες με τα χέρια σου, ή και για 'κείνα που ποτέ δεν μπόρεσες - ή και δεν άντεξες - ν' αντικρίσεις, για όλα όσα πονάνε τους ανθρώπους απ' την ώρα που 'ρχονται στον κόσμο. Εκείνη λοιπόν η τελευταία μας αγκαλιά τα χώρεσε όλα αυτά κι άλλα τόσα που δεν πρόλαβα εγώ να σκεφτώ, μα εκείνη σίγουρα προνόησε.
  Κι ύστερα χωριστήκαμε. Και δεν επρόκειτο να υπάρξει άλλη αγκαλιά. Είναι μερικές φορές που ξέρεις ότι μερικά πράγματα τα κάνεις και τα αισθάνεσαι για τελευταία φορά. Είναι καλύτερο άραγε απ' το να μην το ξέρεις; Δεν ξέρω. Μάλλον όχι, γιατί στ' αλήθεια θα 'θελα να ξέρω πως το τελευταίο φιλί μαζί σου ήταν πράγματι τελευταίο. Όχι πως θα το 'κανα αλλιώς, όχι πως θα αισθανόσουν εσύ κάτι άλλο. Μα, ας μου το 'λεγες πως δεν με θέλεις πια, να το 'ξερα, έστω να φανταζόμουν πως λιγοστεύουν τα φιλιά μας. Όπως και να 'χει, χαίρομαι που με 'κείνη την αγκαλιά μας μοιραστήκαμε για λίγα δευτερόλεπτα όλα τα κακά του κόσμου. Δείξαμε την αντοχή του μέσα μας να τα κουβαλήσει - έστω για λίγο. Αποδείξαμε την ικανότητα του κορμιού μας να τα σηκώσει στις πλάτες του, των ματιών μας να τ' αντικρίσει κατάματα, των χειλιών μας να μιλήσει γι'αυτά. Κι ύστερα χωριστήκαμε. Έτσι απλά. Και τώρα, σε μια νύχτα απ' αυτές που κλαις για όλα τα κακά του κόσμου, ξέρω πια ποιο είναι το μεγαλύτερο, το σπουδαιότερο επίτευγμα της αγάπης μας. Ξέρω τι είναι το πιο δυνατό που μοιραστήκαμε, τι είναι αυτό που ποτέ κανείς μας δεν θα λησμονήσει. Η μεγαλύτερη στιγμή της αγάπης μας ήταν εκείνη η αγκαλιά, ήταν που χώρεσε μέσα στα χέρια μας η πίκρα όλου του κόσμου. Κι είμαι σίγουρη πως κάτι τέτοιο δεν μπορείς να το κάνεις με κάποιον που δεν αγαπάς, έτσι δεν είναι; Κι η μεγαλύτερη απόδειξη της αγάπης μας λοιπόν, αυτή είναι: Η τελευταία μας αγκαλιά. 

Κι έγινε αυτό που δεν έπρεπε να γίνει...

Σου 'χα πει, μάτια μου, ό,τι κι αν γίνει θα σ'αγαπώ
Κι έγινε αυτό που δεν έπρεπε να γίνει...
Σου 'χα ζητήσει να μην αλλάξεις
Κι άλλαξες
Σου 'χα παραγγείλει μια νύχτα ένα λάθος τηλεφώνημα
Ένα μήνυμα τάχα χωρίς να θέλεις
Και δεν πήρες
Μου 'χες πει δεν θα μ'άλλαζες ποτέ
Και μ'άλλαξες
Μου 'χες ζητήσει να σου πω "Μα, εγώ σ'αγαπάω"
Και -δεν ξέρω γιατί!- δεν το 'πα...

Κι έγιναν λοιπόν όλα αυτά που δεν έπρεπε να γίνουν
Και τώρα άντε να ψάχνεις αναμνήσεις
Να τις βάλεις στη θέση τους
Άντε να δείξεις πόσο αγάπησες
Κι άντε να δικαιολογηθείς που χάθηκες τόσο καιρό
Κι ύστερα απ' όλα αυτά που συνέβησαν
Άντε να τα καταφέρεις να μείνεις σε μια καρδιά
Έστω και σαν θύμηση...

Κι ύστερα από τόσο καιρό
Τι θα 'ταν λογικό να αισθάνομαι;
Θεέ μου, τι σχήμα οξύμωρο;
Πόση αιώνια αντίθεση
Χωράει σε μια πρόταση;
Πόση μακαβριότητα χωράει σ' ένα ποιήμά μου;
Πόσο αίμα απλώνει σ' ένα χαρτί;
Πόσο "εσύ" στην προσευχή μου;
Πόσο "εμείς" στην καρδιά μου;
Αναπνέει τόσο σιγά
Κουρασμένη απ' τον πολύν έρωτα
Ματωμένη απ' την τόση ζήλια...

Υπήρξε ιδιοτελής όταν κι αυτή ερωτεύτηκε
Ύστερα γέμισε ξαφνικά αλτρουισμό
Όταν γνώρισε εσένα
Ύστερα πάλλεται ο εγωισμός με την ανιδιοτέλεια
Όταν εσύ γνωρίζεις κάποια άλλη
Κι όπως παλινδρομεί ο χρόνος
Μεταξύ του παρελθόντος και του τώρα
Στα ρήματά μου
Έτσι παλινδρομεί και στα μάτια μου
Σ' όλα όσα βλέπω
Σ' όλα αυτά που γίνονται
Κι είναι αυτά που δεν έπρεπε ποτέ να γίνουν...

Ύστερα λοιπόν από όλον αυτόν τον καιρό
Τι θα 'πρεπε πια να αισθάνομαι;
Χαρά;
Νοσταλγία;
Μια ανεπαίσθητη πικρία για αυτά που έφυγαν;
Ένα χαμόγελο για αυτά που έζησα;
Να μου λείπεις;
Να σε θυμάμαι;
Να σ'αγαπάω;
Μήπως να σε ξεχάσω τελικά καθώς ζω μακριά σου;
Θα 'πρεπε να περιμένω ακόμη να μου στείλεις εκείνο το "κατά λάθος" μήνυμα;
Θα 'πρεπε να προσεύχομαι για 'σένα;
Θα 'πρεπε να ζηλεύω;
Ν' αδιαφορώ;
Τι θα 'ταν λογικό να αισθάνομαι;

Κι έτσι
Με το οξύμωρο αυτό της πρότασής μου
Κλείνω τις σκέψεις μου κι απόψε
Μετά από όλον αυτόν τον καιρό που πέρασε
Κι όλο τα ίδια και τα ίδια γράφω
Κι έτσι
Γίνεται κι απόψε αυτό που δεν έπρεπε να γίνει...

Τα σώματα

Και τελικά τι σημασία έχουν τα αισθήματα;
Μόνο τα σώματά μας υπάρχουν
Ζούνε μια στιγμή αθανασίας
Την ώρα του έρωτα
Και μετά γερνάνε
Πεθαίνουν. 


Και τελικά τι σημασία έχουν οι μεγάλες αγάπες;
Κάτι μυστικές συνουσίες θα μείνουν
Κάτι ανεβοκατεβάσματα
Ποικίλης έντασης 
Τάχα "έρωτας" 
Τίποτα άλλο.


Αυτά τα σώματά μας είναι μόνο που ζούνε
Αποσπούν ένα θείο δώρο
Μια στιγμιαία αιωνιότητα 
Κι ύστερα με τον καιρό
Μαραζώνουν 
Νεκρώνονται. 


Και τελικά τι σημασία έχουν οι αγάπες μας;
Όλα συνηγορούν για μια επανάληψη
Μιας πράξης τελείως σαρκικής
Και να σου πουν ύστερα αντίο
Σαν να μη γίνατε ποτέ ένα
Κάτω από δυο σεντόνια. 


Και τελικά γιατί να λέμε τάχα πως κάποιοι μας αγάπησαν;
Μια ανακούφιση για το κορμί τους μόνο έψαχναν
Μια ανάσταση του πρόσκαιρου θανάτου τους
Λίγη απ' την ψευδαίσθηση της ευτυχίας
Λίγο κυνισμό για να αντισταθμίσουν
Τα ψεύτικα λόγια μας. 



Και τελικά τι σημασία έχουν τα αισθήματα;
Μόνο τα σώματά μας υπάρχουν
Ζούνε μια στιγμή αθανασίας
Την ώρα του έρωτα
Και μετά γερνάνε
Πεθαίνουν. 

Αποχαιρετιστήριο...

Κι ύστερα από καλοκαίρια και χειμώνες

Κι αγριάδες και καυγάδες

Και βόλτες και φιλιά βροχερά

Και στιγμές δικές μας 

Και στιγμές που δεν τις ζήσαμε μαζί

Φτάνουν πια οι μεγάλες της ζωής μας αποφάσεις.

Μας χαιρετούν από το κοντινό μας

Πολύ πολύ σύντομο μέλλον

Και περιμένουνε το αίμα μας

Τις θυσίες μας

Λίγα ίσως χρόνια απ' τη ζωή μας

Για να ευδοκιμήσουν. 

Κι εμείς βεβαίως θυσιάζουμε

Σ'αυτόν τον πελώριο βωμό των ονείρων μας

Χωρίς καμιά υπόσχεση

Καμιά εγγύηση

Τίποτα απολύτως

Μονάχα με μια πίστη βαθιά

Για κάτι καλύτερο.

Κάτι καλύτερο απ' το σήμερα

Κάτι καλύτερο ίσως κι από το χθες

Που τόσο αγαπήσαμε

Ύστερα λοιπόν από καλοκαίρια και χειμώνες

Από αναμνήσεις κι από αναμπουμπούλες

Από κούραση

Υποτίμηση

Κάποια ίσως στιγμιαία απόγνωση

Φτάνουν πια οι μεγάλες της ζωής μας αποφάσεις.

Και καθώς βαδίζω στο μονοπάτι τους

Με φόβο όσο δεν είχα ούτε τότε

Που σ' έχανα

Ξέρω πως τέλειωσαν τ' αστεία

Τίποτα πια δεν θα 'ναι όπως πρώτα

Γιατί τόσο καιρό όλα άλλαζαν

Κι όλα έμεναν ίδια

Μα τώρα, εδώ που φτάσαμε

 Τίποτα δεν θα κρατήσει όπως παλιά.

Κι ύστερα

Ίσως ποτέ να μη σε ξαναδώ

Θα μείνεις ίσως μια ανάμνηση

Ενός έρωτα που ηττήθηκε

Από την αδυναμία

Την ασυμφωνία

Την πλήξη θα τολμούσα να πω

Μιλώντας κυνικά

Όπως ποτέ μέχρι τώρα δεν μίλησα.

Και κάτι ήξερα βεβαίως

Μόνο κυνικά δεν δύναται άνθρωπος να μιλήσει

Για μια τέτοια αγάπη

Μα τώρα μπροστά στο ασπρουλιάρικο

Σχεδόν νεκρικό

Χέρι του αποχαιρετισμού

Ποιο συναίσθημα να μιλήσω

Για ποια ανοησία της καρδιάς μου;

Κι ύστερα λοιπόν

Ίσως ποτέ να μη σε ξαναδώ

Θα σε θυμάμαι

Όπως έκανα τόσα και τόσα χρόνια

Τόσο μα τόσο καλά

Όφειλες να μου δώσεις αριστείο

Έπαινο

Για την ικανότητά μου

Να σ'αγαπώ τόσο πολύ. 

Την επευφημία σου βεβαίως δεν την πήρα ποτέ

Κι ούτε πιστεύω τη χρειάζομαι

Θα μου λείπεις

Όπως έκανα τόσα και τόσα χρόνια

Τόσο μα τόσο καλά

Και θα σε σκέφτομαι μ' ένα χαμόγελο

Που προσπαθεί τόσο απεγνωσμένα να μιμηθεί

Έστω και λίγο-τόσο δα

Εκείνο το πλατύ,  πανέμορφο, ολοφώτεινο

Δικό σου χαμόγελο. 

Περιττό να πω πως ποτέ δεν του μοιάζει ούτε τόσο

Μα δεν θα το 'θελα

Μόνο δικό σου ήταν

-Μόνο δικό σου είναι ακόμη-

Εκείνο το χαμόγελο

Που είχα την αμέριστη τύχη

Κάποτε να γνωρίσω

Να φιλήσω

Ίσως και να δημιουργήσω.

Πάντα σ'αγάπαγα τόσο

Που τρόμαζα τον εαυτό μου καμιά φορά

Μήπως σε βλάψω άθελά μου

Και τώρα

Που ίσως ποτέ να μη σε ξαναδώ

Κανείς δεν θα πάθει κακό

Κανένας απ' τους δυο μας.

Γιατί κι αν ακόμη ταξιδέψεις στις πιο μακρινές ηπείρους

Κι αν ακόμη χαθώ κι εγώ σε κάποια άλλη γη

Μακριά από 'κείνη που σε γνώρισα

Κι αν ακόμη είμαστε εκατομμύρια μίλια μακριά

Πάντα θα 'μαι κοντά σου

Με το πιο γλυκό

Το πιο εύηχο
Tραγούδι που αντέχω να μουρμουρίσω

Με την πιο απαλή

Την πιο ακλόνητη

Παρηγοριά που αντέχω να σου προσφέρω

Με τις πιο δυνατές

Τις πιο αξέχαστες

Αναμνήσεις που  αντέχω να θυμάμαι

Με την πιο ακατάπαυστη

Την πιο αέναη

Αγάπη που αντέχω να αισθάνομαι.

Πάντα θα 'μαι κοντά σου

Κι αν ακόμη ποτέ ξανά δεν σε συναντήσω

Κι αν ακόμη ξεχάσω εκείνο το κρυστάλλινο χρώμα των ματιών σου

Και αν ακόμη λησμονήσω τα χαρακτηριστικά σου

Τον ήχο της φωνής σου

Το περπάτημά σου

-Γιατί δεν το αποκλείω, μπορεί να τα ξεχάσω κάποτε-

Ποτέ δεν θα πάψω να θυμάμαι

Πως κάποτε υπήρξες στη ζωή μου

Ποτέ δεν θα πάψω να θυμάμαι

Πώς μ' έκανες εσύ να αισθανθώ

Ποτέ δεν θα πάψω να θυμάμαι πόσο σ'αγάπησα

Πόσο πολύ ευτυχισμένη ένιωσα

Για τον άνθρωπο αυτόν που με σημάδεψε

Πόσο πολύ χαίρομαι ακόμη και τώρα

Που εσύ ήσουν για 'μένα

Κι ύστερα τέρμα.

Πάντα λοιπόν θα 'μαι κοντά σου

Κι αν ακόμη ποτέ ξανά δεν σ' αντικρίσω

Ποτέ δεν θα ξεχάσω

Πόσο περήφανη είμαι για 'σένα

Πόσο πολύ πιστεύω σε 'σένα

Πόσο πολύ λατρεύω εσένα

Πόσο πολύ χαίρομαι που εσύ ήσουν ο άνθρωπος για 'μένα

Κι ύστερα τέρμα.