Και οι οάσεις εξατμίζονται. . .

Καμιά φορά, όποιος δεν είναι μαζί σου, είναι εναντίον σου

Τα είδωλα, λέμε, ήταν ψεύτικα

Μα Το Πάθος Ήταν Αληθινό... 

Τα λόγια, οι υποσχέσεις, η υπέρτατη αγάπη ακόμα,

Τίποτα δεν ήταν αλήθεια. 

Τίποτα, εκτός από την ανταπόκρισή της... 

Γιατί καμιά φορά η πιο αληθινή απάντηση 

Είναι σε μια ερώτηση που ποτέ δεν έγινε... 

Μα, όταν ο Θεός φαίνεται άφαντος, 

Δεν μπορείς να επιμένεις ότι είναι παρών, 

Ακόμη κι αν είναι.

Κι όταν οι "συγκυρίες" σου λένε πως έφταιγαν

Δεν μπορείς να επιμένεις ότι τα άφατα λόγια είναι και τα ορθότερα

Ακόμη κι αν είναι. 

Ονειρευόμαστε, βλέπετε, αστέρια στον ουρανό

Και καστράκια που δεν τα χαλνά η θάλασσα

Και χέρια που θα μας κρατάν στο κρύο

Και οάσεις στις ερήμους της καρδιάς μας...

Κι υπάρχουν, δεν είπε κανείς ότι ποτέ δεν συνάντησε από δαύτες!

Αλλά κι αυτές, στην πελώρια σκόνη 

Και την κίτρινη άμμο,

Στο παρθένο χώμα που κανείς δεν πλησιάζει,

Στην αέναη γη που κανείς δεν καταδέχεται

Ντρέπονται θαρρείς για την ομορφιά της ύπαρξής τους... 

Κι όσες είναι θαρραλέες, ακόμη κι αυτές

Τις νικά ο καυτός ήλιος

Ή κι ό,τι τέλος πάντων πέρα απ' την ατέρμονη καφετιά έκταση

Υπάρχει.

Ξέρετε, περισσότερο ακόμη κι απ' την αστέρευτη, θανατηφόρο άμμο

Υπάρχει στις ερήμους η ακόμη πιο αστέρευτη ανάγκη για μια όαση:

Και αυτή, λίγο αργότερα, εξατμίζεται...