Γκρεμίζοντας τα κάστρα Σου...

Σε κοίταζα από πάντα να χτίζεις καμιά φορά καστράκια στην άμμο
Μα τα διέλυες μοναχός Σου, δεν περίμενες την θάλασσα
"Αν είναι να μου καταστρέψει κάποιος άλλος ό,τι κατάφερα"
Έλεγες, "Καλύτερα να το διαλύσω Μόνος Μου"
Κι έμενες έτσι πάντα μόνος σου με την υγρή άμμο
Και τις θύμησες από χιλιάδες μικρά κάστρα που ποτέ σου δεν προστάτεψες.

Δεν τα πρόσεχες τα κάστρα Σου
Κι ας ήταν καμιά φορά η μόνη συντροφιά Σου
Δεν Σ' ένοιαζε. Έλεγες πως θα φτιάξεις άλλα
Έβλεπες για εχθρό Σου ακόμη και την θάλασσα!
Γιατί ήταν τάχα έτοιμη να σου τα καταστρέψει
Μόνος Σου όμως όλα τα κατέστρεφες! Κανένας άλλος...

Κάποτε βρέθηκε ένα κουκουνάρι να τολμήσει να Σου πει
Πως υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να προστατέψεις τα κάστρα Σου
Από το να τα καταστρέφεις πριν καν προλάβεις να τ'αγαπήσεις!
Μα εσύ το παραπέταξες στο βυθό της θάλασσας
-'Κείνης της θάλασσας που είχες για εχθρό Σου-
Έκλεισες τα αυτιά σου κι άκουγες μόνο Εσένα, ούτε καν τα καστράκια Σου.

Κι έτσι, δεν έμαθες ποτέ σου τελικά
Πως θα μπορούσες να χτίσεις κάτι αιώνιο και δυνατό
Δεν έμαθες ποτέ σου πως η θάλασσα τα αγαπάει τα μικρά καστράκια,
Αρκεί να χτίζονται με προσοχή κι υπομονή
Και κάποια μέρα σταμάτησες να χτίζεις πια καστράκια
Βαρέθηκες να γκρεμίζεις μόνος σου και να βλέπεις την άμμο.

Βλέπεις, έτσι γίνεται με όσους φοβούνται τη θάλασσα
Μένουν  στο τέλος μόνοι τους μίλια μακριά απ'την παραλία
Να προσπαθούν βαθιά στις μνήμες του μυαλού τους
Ν'αναζητήσουν 'κείνα τ'απομεινάρια άμμου,
'Κείνα τα μικρά, κατεστραμμένα πια, τετράγωνα καστράκια τους
Χωρίς ποτέ τους να καταφέρνουν να χτίσουν τίποτ' άλλο...