Ο διάλογος της αγάπης και της άγνοιας...

-Αγάπησες ποτέ σου κανέναν πολύ;
-Μια φορά, ναι.
-Και; Τι έγινε;
-Έφυγε.
-Και εσύ; Εσύ τι έκανες;
-Έκλαψα.
-Και η καρδιά σου; Τι έκανε η καρδιά σου;
-Έσπασε στα δύο.
-Κι ύστερα; Πες μου. Θέλω να μάθω! Δεν πόνεσες, δεν φοβήθηκες ύστερα;
-Ναι. Και πόνεσα και φοβήθηκα. Έκλαψα σου λέω, τι άλλω να σου πω;
-... Μονάχα μια φορά αγαπάμε;
-Δεν ξέρω. Ίσως και περισσότερες...
-Κι αν δεν αγαπάμε δεύτερη φορά, τι θα κάνεις εσύ;
-Τίποτα.
-Πως τίποτα; Τι θα κάνεις; Αγάπησες ήδη μια φορά. Δεν έχεις δεύτερη! Τι θα κάνεις;
-Τίποτα.
-Μα δεν είναι δίκαιο!Δεν θα γίνει έτσι, θα ξαναγαπήσεις, ε; Πες το!
-Δεν ξέρω.
-Αν είναι έτσι η αγάπη, δεν θέλω ποτέ ν'αγαπήσω σαν εσένα!
-Μην το φοβάσαι, είναι το ν'αγαπάς ευλογία και βάλσαμο.
-Μα κλαις και μένεις μόνος σου...
-Μερικές φορές μόνο...
-Και τις υπόλοιπες;
-Αν είσαι τυχερός, αγαπιέσαι.
-Και, πως είναι ν'αγαπιέσαι; Όμορφο;
-Α! Είναι πανέμορφο το ν'αγαπιέσαι. Μυρίζει σαν τον κήπο μας την άνοιξη! Θυμάσαι τον κήπο του σπιτιού δίπλα στη θάλασσα;
-Ναι! Τον θυμάμαι!
-Έτσι μυρίζει λοιπόν...
-Και πως ακούγεται; Όταν αγαπιέσαι πως ακούγεται;
-Ακούγεται σαν πιάνο που 'ναι ελαφρώς ξεκούρδιστο. Και σαν βιολί. Θυμάσαι την Μαργαρίτα που 'παιζε βιολί;
-Ναι! Τη θυμάμαι!
-Έτσι ακούγεται λοιπόν το ν'αγαπιέσαι...
-Α! Θέλω ν'αγαπηθώ! Θέλω πολύ ν'αγαπηθώ!
-Πρόσεξε όμως... Σημαντικότερο είναι ν'αγαπάς. Αν αγαπιέσαι χωρίς ν'αγαπάς, είναι χειρότερο απ'το να αγαπάς χωρίς ν'αγαπιέσαι...
-Θ'αγαπάω. Το υπόσχομαι!
-Πέσε κοιμήσου τώρα, θ'αγαπήσεις από αύριο...
-Να σε ρωτήσω κάτι τελευταίο μονάχα...
-Τελευταίο.
-Δεν θα γυρίσει 'κείνος που αγαπάς; Δεν θα γυρίσει;
-Δεν θα γυρίσει.
-Και πού το ξέρεις; Στο 'πε;
-Δεν το ξέρω. Τίποτα δεν ξέρει κανείς μας. Απλά το πιστεύω...
-Ξέρεις όμως πως αν πίστευες ότι θα γυρίσει, μπορεί και να γύριζε;
-Όχι, δεν το ξέρω ούτε αυτό.
-Ναι! Αλήθεια σου λέω! Πίστεψέ το και θα 'ρθει πίσω σε 'σένα και θα μυρίζει σαν τον κήπο σας την άνοιξη και θ' ακούγεται σαν πιάνο και το βιολί της Μαργαρίτας!
-Εντάξει... Πέσε να κοιμηθείς και μην τα σκέφτεσαι όλα αυτά... Έχεις καιρό και χρόνια...
-Ξέρω γιατί δεν μιλάς για 'κείνον ποτέ! Δεν αγαπάς πια! Η καρδιά σου έγινε πέτρα και δεν μπορείς πια ν'αγαπήσεις. Το ξέρω ότι γίνεται, το 'χα διαβάσει κάποτε σ'ένα παραμύθι. Δεν τον αγαπάς πια. Δεν θέλεις να γυρίσει!
-Δεν είναι έτσι, μην βασανίζεσαι...
-Όχι! Θέλω να μου πεις τώρα! Γιατί πια δεν τον αγαπάς; Εσύ τον έδιωξες, έτσι δεν είναι;!
-Τον αγαπάω, χαζούλα. Η καρδιά δεν γίνεται πέτρα τόσο εύκολα... Δεν ξεφεύγεις εύκολα απ'τον άνθρωπό σου...
-Και θες να πεις πως είναι τούτος ο άνθρωπός σου;
-Είναι.
-Και πού το ξες; Στο 'πε κι αυτό;
-Μου το 'χει ψιθυρίσει η καρδιά μου.
-Αφού είπες πως έσπασε στα δύο!
-Πριν σπάσει...
-Δηλαδή, δεν τον έδιωξες εσύ, ε;
-Όχι γλυκιά μου. Μόνος του έφυγε. Πέσε να κοιμηθείς και τ' άλλα αύριο...
-Εγώ δεν θα φύγω ποτέ από 'κείνον που θα μ'αγαπήσει. Θα γίνω... Πως το 'πες; Ο άνθρωπός του! Το υπόσχομαι!
-Έχεις πολλά να γνωρίσεις. Κοιμήσου τώρα. Βιάζεσαι να τα μάθεις όλα...
-Κοιμήσου όμως κι εσύ. 'Κείνον που αγαπάς, τον ονειρεύεσαι όταν κοιμάσαι;
-Καμιά φορά...
-Κι αν δεν αγαπάς; Τι ονειρεύεσαι αν ακόμη δεν αγαπάς;
-Κοιμήσου εσύ, και θα δεις, θα ονειρευτείς όμορφα πράγματα...
-Τι πράγματα;
-Τον κήπο μας την άνοιξη, ένα πιάνο και το βιολί της Μαργαρίτας...