Βράδια χωρίς αστέρια...

"Να μπερδευτούν τα όνειρά μας"...

Απλά γιατί κάτι τέτοιες νύχτες που έχει μπει ο Ιούνης και ο καιρός είναι ονειρεμένος, δεν μπορείς να μην τ' ακούσεις έστω μια φορά. Κάποτε βέβαια τ' αστέρια στον ουρανό μπορούσες τουλάχιστον να τα δεις, τώρα ούτε κι αυτό. Χάθηκαν κι αυτά όπως πρόκειται να χαθούν πολλά στο μέλλον - σε λίγες μέρες, λίγες εβδομάδες, λίγους μήνες, με λίγη περισσότερη τύχη... Όλα χάνονται, όλα θα χαθούν. Είναι ωραίο να ξέρεις πως έχεις "χέρια που δεν σ' εγκαταλείπουνε", γιατί έτσι είσαι σίγουρος πως δεν θα 'ρθουν αυτές οι νύχτες χωρίς αστέρια. Τουλάχιστον όχι ακόμη... Μα όπως και να 'χει, έτσι έχουν τα πράγματα τώρα. Μετανιώνεις, στ' αλήθεια μετανιώνεις για κάποια πράγματα. Μα ποια είναι αλήθεια η ουσία στο να μετανιώνεις για κάτι; Αφού δεν αλλάζει.
  Μένεις λοιπόν κι ακούς το πιάνο στην ησυχία της νύχτας και ανατριχιάζεις πού και πού. Μένεις να ανασαίνεις στο μαύρο γύρω σου και να μην ξέρεις για πόσο ακόμη θα μπορείς να το κάνεις αυτό... Ό,τι ήταν να δεις το είδες και ό,τι ήταν να αισθανθείς το αισθάνθηκες, τώρα κενό. Είναι αυτό που έχει αδειάσει η καρδιά και ο νους σου... Καμιά φορά έρχεται καμιά σκέψη, μα μέχρι εκεί. Δεν είσαι για σκέψεις τώρα, ούτε για αισθήματα.
  Ένα καλοκαίρι, κάνα-δυο "ξεπουλήματα", άσπροι διάδρομοι νοσοκομείου και μυρωδιά από... κενό. Τόση άνοιξη γύρω σου, και πάλι ανάσα από το τίποτα. Ένα μεγάλο τίποτα. Χέρια που δεν εγκαταλείπουνε...; Μπα. Ούτε καν θα ζήσουν. Όλα πουλιούνται, το σώμα πονάει και οι μουσικές δεν σημαίνουν πια τίποτα.

Έτσι, γιατί σαν πει την τελευταία φράση θα τελειώσουν όλα.