Δεν πειράζει...

Κι αν περίμενες να πάρεις περισσότερα...
Κι αν δεν ανοίξαν τελικά οι ουρανοί όπως σου υποσχέθηκαν...
Κι αν δεν ακούστηκαν οι προσευχές κι οι λυγμοί σου...
Κι αν πεθαίνεις... Δεν πειράζει.

Αρρώστησε το μέσα σου
Σιώπασε η φωνή σου
Έσβησαν τα μάτια σου
Σκόρπισε το "γιατί" σου...

Μα δεν πειράζει.

Θα 'σαι για πάντα εκείνη που περίμενε να σκάσει στα γέλια
Μα αστείο δεν ερχόταν...
Θα 'σαι για πάντα η σκόνη που προσπάθησε να σβήσει τα γραμμένα
Μα το μελάνι ήταν κατάμαυρο...

Δεν πειράζει, δεν πειράζει...
Πόσα "Δεν πειράζει";;;
Μία άρνηση όλη σου η ζωή,
Με λίγες μικρές - τόσο δα - παύσεις...

Κι ύστερα σε ξεχάσανε...
Έτσι απλά.
Οι άνθρωποι ξεχνάνε... Το ήξερες...
Απλώς καμιά φορά το ξεχνούσες κι εσύ...

Πάντα το καλοκαίρι αγαπούσες πιο πολύ απ'το χειμώνα
Το γαλάζιο από το μαύρο
Την αγκαλιά απ'το φιλί
Κ εκείνον από τον εαυτό σου...

Κι ύστερα ξέχασες κι εσύ...
Όχι όλα όσα σ' άρεζαν πιο πολύ...
Μα όλα όσα κατόρθωνες κάποτε να αισθανθείς
Ξέρεις: εμπιστοσύνη, πίστη, ελπίδα...

Ξέχασαν οι άλλοι εσένα
Ξέχασες κι εσύ αυτά
Κι είμαστε πάτσι, τόσο απλά!
Έτσι μάλλον το σκέφτηκε όποιος εφηύρε εκείνο το "Δεν πειράζει"...

Τώρα, σαν μετράς, θα 'χεις πει και στη ζωή σου
Χίλια "Δεν πειράζει"...
Κι όμως, πείραζε... Πάντα πείραζε...
Στ' αλήθεια, πειράζει...