Άνθρωποι Αδύναμοι

Ίσως το περίγραμμα των χειλιών τους κάποτε να τρεμουλιάζει λίγο
Ίσως να σκουραίνουν φορές φορές τα μάτια τους
Κοιτάζουν πίσω απ'τα τζάμια μιας πικρής βροχής
Ψάχνουν μια θάλασσα πίσω απ'την καταιγίδα

Με τ'αριστερό τους χέρι αγγίζουν τη σιωπή στα λόγια των περαστικών
Και με το δεξί τις φωνές της ησυχίας όσων αγαπάνε
Δεν περιμένουν απάντηση. Μονάχα καλοκαίρια
Δεν προσμένουν δικαιοσύνη. Μονάχα κάποια υπόσχεση

Σκέφτονται. Θυμούνται
Ώρες ώρες ξεχνούν
Μα θυμούνται

Κάποιες φορές η μοναξιά τους φαντάζει αβάσταχτη
Κάποιες φορές η ησυχία τους ταράζει την ψυχή
Σαν θάλασσα που ο άνεμος την δέρνει
Σαν ναυάγιο ξεχασμένο στης μνήμης την ακτή


Κλείνουν τα μάτια για να μη δουν
Μα δεν το αποφεύγουν
Και βλέπουν, μένουν, φεύγουν
Ακούνε κι ύστερα δακρύζουν

Σκέφτονται. Θυμούνται
Ώρες ώρες ξεχνούν
Μα θυμούνται

Έχουν πάψει πια να ελπίζουν. Ή να ονειρεύονται
Έχουν πάψει οι άλλοι να ελπίζουν σ'αυτούς
Δεν επενδύουν, το αποφεύγουν
Δεν περιμένουν, απλά δέχονται

Και κυριότερα, έχουν ξεχάσει να ερωτεύονται
Δεν μισούν, δεν αγαπούν μπορεί
Είναι άδειοι, σαν την καρδιά όσων τους άφησαν
Ίσως και περισσότερο

Είναι μόνοι, σαν τα ερείπια και τα κλειστά καφενεία
Είναι μισοί, σαν τα σπασμένα γυαλιά στα νεκρά ζαχαροπλαστεία
Είναι αδιάφοροι, σαν τα μάτια εκείνων που αγάπησαν
Είναι αδύναμοι, σαν σίδερα που κάποτε κάποιοι ράγισαν

Σκέφτονται. Θυμούνται
Ώρες ώρες ξεχνούν
Μα θυμούνται