Δευτέρα 14 Απριλίου 2014

Η αγάπη - Κώστας Ουράνης



Ἄ! Τί ὠφελεῖ νὰ καρτερᾷς ὄρθιος στὴν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ
καὶ μὲ τὰ μάτια στοὺς νεκροὺς τοὺς δρόμους στυλωμένα·
ἂν εἶναι νὰ ῾ρθεῖ, θὲ νά᾿ ρθεῖ, δίχως νὰ νιώσεις ἀπὸ ποῦ, 
καὶ πίσω σου πλησιάζοντας μὲ βήματα σβησμένα.
Θὲ νὰ σοῦ κλείσει ἀπαλά, μὲ τ᾿ ἄσπρα χέρια της τὰ δυό, 
τὰ μάτια ποὺ κουράστηκαν στοὺς δρόμους νὰ κοιτᾶνε, 
κι ὅταν γελώντας νὰ τῆς πεῖς θὰ σὲ ρωτήσει: «ποιὰ εἶμ᾿ ἐγώ;»
ἀπ᾿ τῆς καρδιᾶς τὸ σκίρτημα θὰ καταλάβεις ποιά ῾ναι.
Δὲν ὠφελεῖ νὰ καρτερᾷς... Ἂν εἶναι νὰ ῾ρθεῖ, θὲ νά ῾ρθεῖ.
Κλειστὰ ὅλα νά ῾ναι, θὰ τὴ δεῖς ἄξαφνα μπρός σου νὰ βρεθεῖ
κι ἀνοίγοντας τὰ μπράτσα της πρώτη θὰ σ᾿ ἀγκαλιάσει.
Εἰδέ, κι ἂν ἔχεις φωτεινό, τὸ σπίτι γιὰ νὰ τὴ δεχθεῖς, 
καὶ σὰν φανεῖ τρέξεις σ᾿ αὐτήν, κι ἐμπρὸς στὰ πόδια της συρθεῖς, 
ἂν εἶναι νὰ ῾ρθεῖ, θὲ νά ῾ρθεῖ, - ἀλλιῶς θὰ προσπεράσει.



Τρίτη 1 Απριλίου 2014

Πάντα θα σου λείπει αυτό που αποφεύγεις



Ένιωθα άνετα χωμένη στη ζέστη του λεωφορείου
με προστάτευε από το ελαφρύ αεράκι του έξω
δεν ήξερε τι θα μπορούσε να σε συγκινήσει
αν ήταν αστείο πρωταπριλιάτικο η περιφρόνησή σου
ή όχι.

"Πάντα θα σου λείπει αυτό που αποφεύγεις"
της το 'λεγα κι εκείνη με κοιτούσε συμφωνώντας με τα μάτια
και δίπλα μια τραγουδίστρια χωρίς φωνή
τραγουδούσε 'Bang-bang
my baby shot me down".

Και δεν ήμουν παρά μια μαύρη κουκκίδα
στο απέραντο πλάνο της θέας σου
χωρίς να ξέρω τι σε συγκινεί και τι σου λείπει
αν είναι αστείο πρωταπριλιάτικο η περιφρόνησή σου
ή όχι.

Πάντα τελικά θα μας σκοτώνει η ίδια η καθημερινότητά μας
όσο συνηθισμένη ή συναρπαστική κι αν είναι
πάντα οι διαδρομές θα μας εξαντλούν ύπουλα, σιγά-σιγά
πάντα ο χρόνος κι οι υποχρεώσεις θα 'ναι εχθροί μας
κι εχθροί των μεγαλύτερων συναισθημάτων μας.

"Έρωτες" σου λέει ο άλλος
"Αγάπη", μεγάλα αισθήματα, όχι αστεία
ποιος να το φανταζόταν πως θα αρκούσε μια τόση δα ζωή
να τα σκοτώσει για πάντα
και να απορροφήσει το δήθεν αιώνιο μεγαλείο τους;

Και τελικά πάντα θα το θέλεις το παράπονό σου
πάντα θα τη θέλεις την αμαρτία σου
πάντα θα πληγώνεις αυτούς που αγαπάς
-όσο πιο πολλή αγάπη, τόσο πιο πολλές πληγές!-
και τελικά...πάντα θα σου λείπει αυτό που αποφεύγεις.