Ύστερα από κάποιον καιρό
με ήξερε πια πολύ καλά
ήξερε αν έπινα κόκκινο ή λευκό κρασί
ήξερε τι με πλήγωνε, τι με πείραζε και τι μου άρεζε ν' ακούω...
Και δεν του άρεζαν τα τραγούδια που άκουγα - τα περισσότερα αδυνατούσε να τα καταλάβει
δεν του άρεζαν τα ποιήματα που διάβαζα
δεν του άρεζαν καν τα ρούχα που φορούσα
στο τέλος μετά από χρόνια δεν του άρεζε πια τίποτα σε 'μένα...
Κι έρχομαι δυστυχώς στο πικρό συμπέρασμα
πως όλες αυτές οι επιστροφές που τόσο μ' έκαναν ευτυχισμένη
ήταν η δύστροπη απόρροια μιας συνήθειας
της συνήθειάς μου να τον αγαπάω - της συνήθειάς του να γυρίζει σε 'μένα...
Και δεν του άρεζαν οι μουσικές μου - μα εγώ τις άκουγα
δεν του άρεζαν τα ποιήματα - μα εγώ τα διάβαζα
δεν του άρεζαν καν τα ρούχα μου - μα τα φορούσα
και στο τέλος μετά από χρόνια απορώ αν υπήρχε κάτι που του άρεζε σε 'μένα...
Και σιχαινόταν την αδυναμία μου, την ανασφάλειά μου, τη ζήλια μου
το σιχαινόταν που τον διέκοπτα, που φώναζα, που του 'λεγα να περιμένει το φανάρι
με σιχαινόταν ολόκληρη κάποιες μέρες
εμένα και την υπερβολικά παράλογη αγάπη μου...
Και τον έπνιγα...
Τον έπνιγαν τα όνειρα που τόλμαγα κι εγώ στα κρυφά να κάνω
τον έπνιγε που δεν άφηνα χώρο για τη μοναξιά του
τον έπνιγα εγώ κι όλα όσα έκανα κι όλα όσα του 'λεγα κάποιες μέρες...
Και μισούσε που κάποιες νύχτες με μπούκωνε η θλίψη μου
μισούσε που του έδινα "ενδεδειγμένες" απαντήσεις που "θα 'πρεπε" να είχε πει
μισούσε που περίμενα να πει "συγγνώμη" ακόμη κι όταν δεν παραδεχόταν το λάθος του
μισούσε εμένα την ίδια κάποιες μέρες...
Κι εγώ το καταλάβαινα
κάθε παραμικρή στιγμή που αισθανόταν δυσφορία κι αποστροφή
δυστυχώς το καταλάβαινα
κι ας έκανα πως δεν έπαιρνα τάχα χαμπάρι...
Κι αν προσποιούμουν την πειραγμένη
δεν ήμουνα:
Δυστυχισμένη ήμουνα
κι έψαχνα τι να κάνω για να μη με μισεί...
Κι ήμουν διατεθειμένη ν' αλλάξω τα πάντα για να μ' αγαπήσει
αρκεί να μου το έλεγε πως πράγματι τα σιχαινόταν
και να μην υποκρινόταν πως ερωτεύτηκε αυτό που ήμουν
αρκεί να το ζητούσε και θα τα άλλαζα...
Πόσες φορές ήθελα να τον κοιτάξω στα μάτια
και να τον παρακαλέσω
"Μη με μισείς
δεν ξέρω τι να κάνω για να μ' αγαπήσεις..."
Μα ήξερε...
Ήξερε αν φοράω κολόνια κι αν διαβάζω περιοδικά
ήξερε πώς μου αρέσουν τα μαλλιά του
ήξερε από ποιο πλευρό κοιμάμαι τα βράδια...
Ήξερε πόσο πολύ τον αγάπησα
ήξερε πόσο θα με πλήγωνε αν έφευγε...
Με ήξερε πολύ καλά
για να μπορεί εύκολα να με σκοτώσει...
Αυτή είναι η ιστορία της ζωής μου
να θέλω πλάι μου κάποιον που με τα χρόνια με σιχάθηκε
βαρέθηκε να με βλέπει και να μ' ακούει
πνίγηκε από την θάλασσα των αισθημάτων μου...
Και σήμερα ακόμη
εγώ έμεινα αδιόρθωτη
κι ακόμη ακούω τις ίδιες μουσικές
διαβάζω ποιήματα και φοράω αυτά τα ρούχα...
Και είναι μέρες που τα σιχαίνομαι κι εγώ η ίδια
είναι μέρες που με σιχαίνομαι κι εγώ η ίδια
κανέναν δεν μπορώ να μισήσω
μονάχα εμένα...
Κι εκείνη η μέρα που μου 'λεγαν πως θα γελούσα μ' όλη την καρδιά μου
που κάποτε η τρελή έκλαιγα για 'κείνον
ως το ξημέρωμα
αργεί ακόμη να 'ρθει...
Κι ίσως αυτό να συμβαίνει όταν ξέρεις κάποιον καλά
και δεν καταφέρεις να τον αγαπήσεις:
Αρχίζεις τελικά να τον μισείς
αρχίζουν οι συνήθειές του να φαντάζουν αφόρητα εκνευριστικές...
Κι αυτό που με πληγώνει πιο πολύ
- πέραν του ότι ο κόσμος τελικά είχε δίκιο -
είναι πως το ξέρω πόσο σιχαινόταν
όταν έπρεπε κάθε νύχτα να μου λέει "σ'αγαπάω"...
Το ξέρω πόσο τον κούραζε
να περνάει μαζί μου έστω κι εκείνες τις τρεις ώρες την εβδομάδα
και κάθε μέρα να μιλάει μαζί μου στο τηλέφωνο
και ν' αναγκάζεται ν' ακούει όλα μου τ' αδιάφορα νέα...
Και το ξέρω πόσο το σιχαινόταν
να "απαιτώ" να μου πει μια αλήθεια που προφανώς δεν ήθελε να μου την πει
και το ξέρω πόσο ακόμη το σιχαίνεται
να θυμάμαι πως κάποτε ήμασταν μαζί...
Το ξέρω πόσο το μισούσε
να διαβάζει επί μήνες χιλιάδες ποιήματα γραμμένα πάνω του
και το ξέρω πόσο το μισεί ακόμη
κάθε φορά που τον κοιτάω να έχω στο βλέμμα την ίδια κομματιασμένη αγάπη...
Και το ξέρω πως δεν με θέλει στη ζωή του
ούτε ως μια απλή φίλη, ούτε καν γνωστή
μα αυτό που θέλω να ζητήσω:
Δεν πειράζει να μη μ' αγαπάει, μα τουλάχιστον, ας μη με μισεί...